Çav bi sêwirandina mobilê ya blogspotê ketim. Têra xwe xweşik bûye, ecêb mam. Tavilê min aplîkasyona wê jî daxist, ev hê xweşiktir e, hê rehettir. Çavan jî naêşîne. Meriv dixwaze hema bi mobila xwe tiştinan binivîse. Sebebekî mezin ê nivîsandina min jî ev e.
Çawa yî, baş î?
Xwezî gundekî min jî her wekî yê te hebûya. Gerçî heye gundek lê ev çendîn sal in neçûmê. Min dixwest li gundekî xerîban bimînim, ne li yê nasan. Vê koronayê meyla min ber bi tebîetê ve zivirand.
Demek e bi tenê rojê saetekê têm li Parka ber devê çem dimeşim. Dar û ber îsal zêde har bûne, kelmêş mişe ne. Ji barana bi bereket bû her hal, ma ne îşê bariya. Lê germê jî bi carekê re hikmê xwe danî, zêde nikarim xwe bidim ber. Halbûkî berê min dixwest li ber tavê bimeşim, ji bo rastî zêdetir însanan neyêm.
Ka bê ji ber qedexeyan bû ji ber ci bû, êdî li şûna însanan zêdetir pez û dewar li vê parkê piyase dikin. Werdekên me jî hene, kûçik helahelaya wan e. Şewqeya min li serê min, ji vî serî diçim wî serî, ji wî serî têm vî serî.
Eyda te bimbarekî be.
Înan
