Înanolo,
Spas bo vê nameya ji min re bû dermanekî salên bi sihî. Dîyarî jî nola te ji min re şandîye bihesibîne, mala te ava.
Bes lazim e ez bêjim ku ez li benda surprîzekî hevalane bûm, lê nebixêr, bi tenê bûm. Ne ku ez her sal di rojbûna xwe de li benda tiştekî me.. Lê çi zanim, 30 hinekî taybet hat bi min. Meriv dixwaze hevalên meriv li dora meriv hebin, yareke ji dil.. Lê na, tenê bûm, tik î tenê.
Ez çûm pastaxanê min pasteke şebab î şêrîn sitand. Jinikê go ''Hevalê te wê kînga were?'', min go ''Min ji xwe re sitand, îro rojbûna min e, gaveke din bînin pastayê..'' Hîseke ecêb bû. Ez kelgirî nebûm, bes min ferq kir ku ez êşîyam..
Te dî dibêjin hêsir jî bi deyn in.. Min li nas û dostan û yaran surprîzên eleecêb kirin. Ne li benda surprîzekê bûm, bes li benda pastayekê bûm lo. Qey ê min jî wanî ye, tenê me, ji berê tenêtir im û ji vê ne aciz im êdî.
Li wê Stenbola Îmamoglu lêketî li kêfa xwe binêre, bigere, bijî, binoşe lo.. Eger tu di bîst û çar û bîst û pêncan de wanî yî di sihî de tuyê serê xwe li dîwaran xînî.. Şîretek min li te, ji xwe re yareke şîrhelal bibîne û heta sihî bimeşe bi wê re.. Ger nekî jê pê ve feyd e, û girî jî feyde nake.
Ez ji Erbîlê vegerîyam. Bilêtên Zaxo, 100 mîlyon wanî ne. Min digot qey hîn zêde ne, lê na. Lazim e tu herî wan deran bibînî. Bi qasî zanim te hîn berê xwe nedaye wir.
Niha li gund im dîsa. Tarî, û li jor min mişt stêrk.. Min îşev li ezmên nihêrî, min dît hejmarên stêrkên ez dibînim kêm bûne. Ew jî dîsa derbên salan in. Çavên min wê belakî ji min re çêkin, wisa dixewîne.
Wekî din çi bêjim? flashhilat? Bira ew jî bimîne careke din..
Silav û hez û hurmet bo te.
Farîn
27 Haziran 2019 Perşembe
Leyletul Rojbûn
Merheba lo Farînê du rojên qut û gilover li sihsaliya xwe zêde kirî;
Min jî temaşe kir, kêmek be jî, li ser weşana zindî, wan dîmenên xweş, dengên niwaze, awaza henûn ya ji ber têlên Naser Shemmayî dinizilî (konsera ji Naser Shemmayî dinizile?). Tu çiqasî bi siûd î, nizanî. Kêfa min ji Shemmayî ra dihat, ji ûdê ra dihat, û hîn jî dibêjim, heger derfet çêbibe, dixwazim hîn bibim wê amûra dehşet û wehşet, lê dim li civatan, li bezman, noş bikin li ber wê sedaya xweş ya dostanîyê.
Dilê min hebû şeva 25ê hezîranê bo te binivîsim, leyletul rojbûnê, wê şeva ku dibêjim qey her kes di moda min ya rojbûnê da ye. Ez xemgîn dibim lo, hiznî dibim, telefonên xwe digirim, dikevim trîp û kompleksên beredayî, û dibêjim îsal jî kaltir bûm lo înano, hinekî din xwe berdidim. Herî dawî di rojbûna xwe ya bîst û çaran da digot qey ez dibim bîst û pênc salî, loma hizneka mezin li ser dilê min bû û min digot ez dê bi trênê panzdeh rojan derkevim rêwîtîyeka ruhî, dû re min fam kir min şaş hesab kirîye, di malpereka hesabkirina rojbûnan da hîn bûm ku ne bîst û pênc lê dibim bîst û çar, kêfxweş bûm, bi rastî jî kêfxweş bûm ku hîn nebûme bîst û pênc. Ma kî dixwaze bibe bîst û pênc salî? Belkî jî ya herî xirab sihsalîbûn e, hii, te got çi?
Tu zanî min çima pirsa fontên Perxudresê dikir? Niyeta min hebû li ser tîşortekî spî wê nivîsa li ser bloga te,
PERXUDRES*
*perwerî ye bi ro, bi şev xudreste
çap bikim. Min camêrek dît, tîşortek ji min ra îna, ez birim cem kesekî çap dikin, lê gotin em nikarin bi wan fontan çap bikin, em nizanin kîjan e filan. Çend saetan ji derûdorê jî min pirsî tiştek derneket, ez aciz bûm derketim. Wê şevê konsera Harûn û Siya Şevê hebû, ji bo ku nebe giranî min tîşort xist çenteyê Mewlûdî, û paşê min di çenteyê wî da ji bîr kir. Axir min nekarî dîyarîya te çê bikim û ji te ra bişînim, ji dilê min nehat dîyarîyeka din jî bişînim. Bibihure, ez di mijara rojbûnan da ne jêhatî me.
Stenbol xweş e, wek carên din li der û doran nagerim, ji bo dîtina hevalan taybet derdikevim, wekî din li ber behrê ji xwe ra dimeşim, daristanek heye, carê diçim navê, bêhna min derdikeve.
Ji bo hejmara dahatî ya flashhilatê fikira nivîsandina çîrokeka miezem heye lê divê fotografekî li gor wê bigirim yan jî fotografekî li gor wê peyda bikim. Ya bi xêr.
Vay amq. Tu bûyî sih salî. Ez hingî di nav vî nifşê we da mam, ez jî yekî sih salî xuya dikim. Jehr tê da be.
Înanolo
Min jî temaşe kir, kêmek be jî, li ser weşana zindî, wan dîmenên xweş, dengên niwaze, awaza henûn ya ji ber têlên Naser Shemmayî dinizilî (konsera ji Naser Shemmayî dinizile?). Tu çiqasî bi siûd î, nizanî. Kêfa min ji Shemmayî ra dihat, ji ûdê ra dihat, û hîn jî dibêjim, heger derfet çêbibe, dixwazim hîn bibim wê amûra dehşet û wehşet, lê dim li civatan, li bezman, noş bikin li ber wê sedaya xweş ya dostanîyê.
Dilê min hebû şeva 25ê hezîranê bo te binivîsim, leyletul rojbûnê, wê şeva ku dibêjim qey her kes di moda min ya rojbûnê da ye. Ez xemgîn dibim lo, hiznî dibim, telefonên xwe digirim, dikevim trîp û kompleksên beredayî, û dibêjim îsal jî kaltir bûm lo înano, hinekî din xwe berdidim. Herî dawî di rojbûna xwe ya bîst û çaran da digot qey ez dibim bîst û pênc salî, loma hizneka mezin li ser dilê min bû û min digot ez dê bi trênê panzdeh rojan derkevim rêwîtîyeka ruhî, dû re min fam kir min şaş hesab kirîye, di malpereka hesabkirina rojbûnan da hîn bûm ku ne bîst û pênc lê dibim bîst û çar, kêfxweş bûm, bi rastî jî kêfxweş bûm ku hîn nebûme bîst û pênc. Ma kî dixwaze bibe bîst û pênc salî? Belkî jî ya herî xirab sihsalîbûn e, hii, te got çi?
Tu zanî min çima pirsa fontên Perxudresê dikir? Niyeta min hebû li ser tîşortekî spî wê nivîsa li ser bloga te,
PERXUDRES*
*perwerî ye bi ro, bi şev xudreste
çap bikim. Min camêrek dît, tîşortek ji min ra îna, ez birim cem kesekî çap dikin, lê gotin em nikarin bi wan fontan çap bikin, em nizanin kîjan e filan. Çend saetan ji derûdorê jî min pirsî tiştek derneket, ez aciz bûm derketim. Wê şevê konsera Harûn û Siya Şevê hebû, ji bo ku nebe giranî min tîşort xist çenteyê Mewlûdî, û paşê min di çenteyê wî da ji bîr kir. Axir min nekarî dîyarîya te çê bikim û ji te ra bişînim, ji dilê min nehat dîyarîyeka din jî bişînim. Bibihure, ez di mijara rojbûnan da ne jêhatî me.
Stenbol xweş e, wek carên din li der û doran nagerim, ji bo dîtina hevalan taybet derdikevim, wekî din li ber behrê ji xwe ra dimeşim, daristanek heye, carê diçim navê, bêhna min derdikeve.
Ji bo hejmara dahatî ya flashhilatê fikira nivîsandina çîrokeka miezem heye lê divê fotografekî li gor wê bigirim yan jî fotografekî li gor wê peyda bikim. Ya bi xêr.
Vay amq. Tu bûyî sih salî. Ez hingî di nav vî nifşê we da mam, ez jî yekî sih salî xuya dikim. Jehr tê da be.
Înanolo
21 Haziran 2019 Cuma
Şeveke Naser Shemmayî
Înanolo,
Meseleya te maran ez têra xwe tirsandim.
Ezê te re belkî dûr û dirêj belkî behsa hinek maran bikim ku di bîra min de mane wisa.
Lê ez niha dixwazim behsa tiştekî xweşik bikim looo.
Ji Erbîlê silav bo te..
Îşev li Kela Erbîlê konsera Naser Shemma hebû, şeveke şahane bû.
Min çend caran li xwe nihêrî, li dora xwe nihêrî, serê xwe rakir li ala li jor me ba dibû dinêrî.
Meriv azad be, û tiştek ne xema meriv be û meriv ji xwe re di halê de li kêfa xwe binêr..
Li Stenbolê malikwêran çi heye çi tune ye?
Rast, te fontên Perxudresê pirsîbû ne wisa? Law bi Xwedê taqeta min niha tune lê binêrim ha. Qusirê menêre.
Hez û hurmet bo te.
Farîn
Meseleya te maran ez têra xwe tirsandim.
Ezê te re belkî dûr û dirêj belkî behsa hinek maran bikim ku di bîra min de mane wisa.
Lê ez niha dixwazim behsa tiştekî xweşik bikim looo.
Ji Erbîlê silav bo te..
Îşev li Kela Erbîlê konsera Naser Shemma hebû, şeveke şahane bû.
Min çend caran li xwe nihêrî, li dora xwe nihêrî, serê xwe rakir li ala li jor me ba dibû dinêrî.
Meriv azad be, û tiştek ne xema meriv be û meriv ji xwe re di halê de li kêfa xwe binêr..
Li Stenbolê malikwêran çi heye çi tune ye?
Rast, te fontên Perxudresê pirsîbû ne wisa? Law bi Xwedê taqeta min niha tune lê binêrim ha. Qusirê menêre.
Hez û hurmet bo te.
Farîn
6 Haziran 2019 Perşembe
Mar hat min yaw
Farîn,
Ev demek bû min bêrîya nameyan kiribû û çavê min her li vir bû bê ka tu dê kengî binivîsî. Spas ji bo nameya te.
Û e demek e her melodîya El Valse ya Eleni Karaindroyê li ber guh û li ser zimanê min e. Tiştekî din di vê muzîkê da heye dibêjim, tiştekî ku nizanim çawa ye.
Tu ne bi Sirûcê, ne bi Rihayê lê her bi Tionekê dihêyî ber çavê min. Tu wekî nivîskaran ne bi bajarê xwe lê bi gundê xwe bûyî yek dibêjim, tevî ku tu bêtir li bajaran jî diminî. Dibêjim qey cara pêşî navê gundê te di Zênebêja çîroka te da dît û dû ra di wêneyekî da ku dibezîyayî û zarok jî li pey te. Ne ku napirsim gelo ev nivîskarê me heye rojekê bibêje ez ê di qûna bajaran nim û vegere Tionekê, destê xwe ji her tiştî bişo û jîyaneka sade û mitawazî bijî?
Nahê bîra min ku min nimêja îdê kiribe û jixwe bi xweşikî nizanim nimêj jî bikim. Belkî te ew vîdeoya Suleyman Soylu û eskeran temaşe kiribe ku tê da xuya dibe nizanin nimêj bikin. Rewşa min jî eynî wekî ya wan e û di cemaetan da ez jî li xelkê dinerim ka kengî xwar dibin, kengî serê xwe dadinin ser secadeyê, kengî radibin filan. Ez hîn bûbûma baş bû, zirara wê tune lo.
Cejna te jî pîroz be edîtorê hêja.
Ez ji te ra bêjim ez çi dikim çi nakim. Wê roja berî îdê derketibûm li parkê, li ber çemî dimeşîyam. Saet li derdora şeş heftê êvarê filan bû. Hinekî zêde meşîyabûm û westîyabûm. Min dikir di bin pirê ra derbasî parka alîyê din bibim û ji wir biçim malê. Lê li bin pirê ez çi bibînim baş e? Min dît wa ye marek li nav çend tehtên li kêleka hev e. Ji tirsan qudûmê min şikest. Di heyata xwe da rastî marekî nehatibûm. Qederekê wekî kevirekî hişk di cihê xwe da asê bûm heta min ferq kir mar pêjna min kirîye û ber bi min ve dihê. Mar ne mezin bû, li dor mîtroyekî filan bû. Ez jî paşpaşkî diçûm û çavê min li marî bû. Min fam kiribû, dixwest bi min vede. Tam min dikir ku bizivirim û bazdim, ji ber ku min min nezanî ez tam qeraxa çemî me, dengeya min xira bû û çelp ketim avê. Tevî ku çem ne kûr bû jî, ji ber ku min bi avjenîyê nedizanî û ji be tirsa marî çelpçelp û qarewara min bû di nav avê da. Axir hindek ciwan li wir hebûn, bi min hesîyan û hatin ez ji avê derxistim. Bawer nekirin, bawer bike bawer nekirin. Digotin ne mumkin e mar li vir hebe. Bi çend şivan li qulik û qorzîkan nihêrîn lê tiştek nedîtin. Lê ew mar çûbû kû gelo? Heye ew xeyalek, sawîrek, rewrewkek be û tavê li serê min dabe? Ne mumkin e, ew marekî bera bû û bi ser da ez ne bi rojî bûm jî. Axir mirina min ne ji destê marekî bû û axir wê rojê telefona min ne li ser min bû yan na wê îmana wê biçikîya. Min qet nedixwest li pey min bibêjin feqîrko bi pêvedana maran sikitî.
Ez ji vê kompûtera xwe pir aciz bûm, jê nefrret dikim êdî. Heta du hevokan jî dinivîsim kezeba min reş dibe. Tûşên klavyeya min xia bûne, dialiqin, hin tûş heta çend caran pê lê nekî yan jî destê xwe li ser nehêlî nanivîse, hin tûş jî carekê pê lê dikî lê eynî herfê du caran dinivîse. Nizanim ka klavyeyên weha tamîr dibin yan na. Heger weha biçe belkî ji ber vê klavyeyê ez bi temamî dev ji nivîsandinê jî berdim. Êdî bes e yaw, em dê kengî xêrekê ji nivîsandina xwe bibînin?
Gelek silav.
Înanolo
Ev demek bû min bêrîya nameyan kiribû û çavê min her li vir bû bê ka tu dê kengî binivîsî. Spas ji bo nameya te.
Û e demek e her melodîya El Valse ya Eleni Karaindroyê li ber guh û li ser zimanê min e. Tiştekî din di vê muzîkê da heye dibêjim, tiştekî ku nizanim çawa ye.
Tu ne bi Sirûcê, ne bi Rihayê lê her bi Tionekê dihêyî ber çavê min. Tu wekî nivîskaran ne bi bajarê xwe lê bi gundê xwe bûyî yek dibêjim, tevî ku tu bêtir li bajaran jî diminî. Dibêjim qey cara pêşî navê gundê te di Zênebêja çîroka te da dît û dû ra di wêneyekî da ku dibezîyayî û zarok jî li pey te. Ne ku napirsim gelo ev nivîskarê me heye rojekê bibêje ez ê di qûna bajaran nim û vegere Tionekê, destê xwe ji her tiştî bişo û jîyaneka sade û mitawazî bijî?
Nahê bîra min ku min nimêja îdê kiribe û jixwe bi xweşikî nizanim nimêj jî bikim. Belkî te ew vîdeoya Suleyman Soylu û eskeran temaşe kiribe ku tê da xuya dibe nizanin nimêj bikin. Rewşa min jî eynî wekî ya wan e û di cemaetan da ez jî li xelkê dinerim ka kengî xwar dibin, kengî serê xwe dadinin ser secadeyê, kengî radibin filan. Ez hîn bûbûma baş bû, zirara wê tune lo.
Cejna te jî pîroz be edîtorê hêja.
Ez ji te ra bêjim ez çi dikim çi nakim. Wê roja berî îdê derketibûm li parkê, li ber çemî dimeşîyam. Saet li derdora şeş heftê êvarê filan bû. Hinekî zêde meşîyabûm û westîyabûm. Min dikir di bin pirê ra derbasî parka alîyê din bibim û ji wir biçim malê. Lê li bin pirê ez çi bibînim baş e? Min dît wa ye marek li nav çend tehtên li kêleka hev e. Ji tirsan qudûmê min şikest. Di heyata xwe da rastî marekî nehatibûm. Qederekê wekî kevirekî hişk di cihê xwe da asê bûm heta min ferq kir mar pêjna min kirîye û ber bi min ve dihê. Mar ne mezin bû, li dor mîtroyekî filan bû. Ez jî paşpaşkî diçûm û çavê min li marî bû. Min fam kiribû, dixwest bi min vede. Tam min dikir ku bizivirim û bazdim, ji ber ku min min nezanî ez tam qeraxa çemî me, dengeya min xira bû û çelp ketim avê. Tevî ku çem ne kûr bû jî, ji ber ku min bi avjenîyê nedizanî û ji be tirsa marî çelpçelp û qarewara min bû di nav avê da. Axir hindek ciwan li wir hebûn, bi min hesîyan û hatin ez ji avê derxistim. Bawer nekirin, bawer bike bawer nekirin. Digotin ne mumkin e mar li vir hebe. Bi çend şivan li qulik û qorzîkan nihêrîn lê tiştek nedîtin. Lê ew mar çûbû kû gelo? Heye ew xeyalek, sawîrek, rewrewkek be û tavê li serê min dabe? Ne mumkin e, ew marekî bera bû û bi ser da ez ne bi rojî bûm jî. Axir mirina min ne ji destê marekî bû û axir wê rojê telefona min ne li ser min bû yan na wê îmana wê biçikîya. Min qet nedixwest li pey min bibêjin feqîrko bi pêvedana maran sikitî.
Ez ji vê kompûtera xwe pir aciz bûm, jê nefrret dikim êdî. Heta du hevokan jî dinivîsim kezeba min reş dibe. Tûşên klavyeya min xia bûne, dialiqin, hin tûş heta çend caran pê lê nekî yan jî destê xwe li ser nehêlî nanivîse, hin tûş jî carekê pê lê dikî lê eynî herfê du caran dinivîse. Nizanim ka klavyeyên weha tamîr dibin yan na. Heger weha biçe belkî ji ber vê klavyeyê ez bi temamî dev ji nivîsandinê jî berdim. Êdî bes e yaw, em dê kengî xêrekê ji nivîsandina xwe bibînin?
Gelek silav.
Înanolo
5 Haziran 2019 Çarşamba
Îd Bimbarek
Înanolo,
Dîsa piştî demeke dirêj, vê nameyê ji te re ji gundê me Tionekê, li ber dengê Amed FMê dinivîsim.
Îda te bimbarek be çelengo.
Klasîkeke me ya îdê: Hîn berî rohilat, hecîyê me deng li min kir. Ez û ew û cîranê me, pismamê bavê min Apî Mislim em li pîkabê siwar bûn, tev çûn Sirûcê me nimêja îdê kir.
Te carna nimêja îdê kiriye? Ez her carê xwe şaş dikim lo, li kesên li pêş xwe dinêrim û xwe rast dikim.
Li Camîya Ehmed Bîcanê, min hinek hevalên min ên zaroktîyê dîtin, dema xutbe dihat xwendin. Hîsekî ecêb bû, ew hevalên min gî mezin bûne, bîlyan bûne, bûne bavê zaroyan. Nizanim lo.
Dîsa piştî demeke dirêj, vê nameyê ji te re ji gundê me Tionekê, li ber dengê Amed FMê dinivîsim.
Îda te bimbarek be çelengo.
Klasîkeke me ya îdê: Hîn berî rohilat, hecîyê me deng li min kir. Ez û ew û cîranê me, pismamê bavê min Apî Mislim em li pîkabê siwar bûn, tev çûn Sirûcê me nimêja îdê kir.
Te carna nimêja îdê kiriye? Ez her carê xwe şaş dikim lo, li kesên li pêş xwe dinêrim û xwe rast dikim.
Li Camîya Ehmed Bîcanê, min hinek hevalên min ên zaroktîyê dîtin, dema xutbe dihat xwendin. Hîsekî ecêb bû, ew hevalên min gî mezin bûne, bîlyan bûne, bûne bavê zaroyan. Nizanim lo.
Ka tu çi dikî çi nakî van rojan?
Farîn
Farîn
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)