Çîşkek xew nekete çavên min îşev. Saet 04:47,bi sermaya ketiye ber qolincên min diherim ber bi şefeqê. Xulqê min ji firehiyê çûye tengiyê dîsa. Derketim balkonê min li Sûrê nihêri gava berê. Tenê dengê kûçikan tê; huznî, mîna ku salvegera mirina hin hevalên wan be jî. Par van çaxan, li vê derê şerê şervanên YPSê û polîs û leşkerên dewleta tirk bû tema. Min digot qey ez ê ti detay û roya wî şerî ji bîr nekim lê niha wek ku tiştek neqewimîbe di bîra min de tiştek nemaye Înano. Yek jî ecêb, di wê dema herkesî ji vir bar dikir diçû de ez li vir mam, bes niha dibêm ez zû xwe ji vir xelas kim herim li ciyekî din venim. Hema kû dibe bila bibe, ciyekî din.
Kitêba ez wergera wê dikim ne têde, piştî çend mehan, min duh vekir kitêbeke kurmancî xwend, qedand. Beranê Çargurçik - Siyajîn Aramî. Berî wê hîn wexta fuara kitêban, Gulan bû yan Hezîran bû, min Xewna Dawî ya Mamoste Berken Bereh xwendibû herhal. Qaşo min dikira li ser xewna wî ya dawî hevpeyvînek pê re bikira, ew jî wer nebû qismet.
 |
| Nameyeke Berbangê |
Dikim dev ji karê xwe berdim Înano. Di vê şeva tamarên min vekişandine de min qirara xwe da. Min qirar da yan sitend? Nizanim çi li pêşiya min e. Belkî serê sibê telefon kim îstîfaya xwe bidim an herim nûçeya xwe taliyê û piştre. Di vê dewra ku herkes li karekî digere de berdana vî karî ne forsek e, belkî ne ti aqilek e jî lê nû pê dihisim ku ji Surê heta Sîlopyayê tiştên min par û îsal dîne, ez anîme avêtime ber devî xulqtengiyê, qehrê û hêrsê. Nikarim tenê bi profesyoneliyê li karê nûçegihaniyê binêrim, gava diçim ciyê bûyeran stresa canê min gurzgurzî dike ez zanim Xwedê zane.
Nizanim, belkî demekê birçî bimînim, belkî mal û pergala xwe belwela bikim lê dîwan.. Ji dîwana Seyid Eliyê Findîkî rêzikeke ku ez pir û pir jê hez dikim yanî: ''Xudadar î çi xemdar î!''
Silav û gulavên lêv qelişandine.
Omeros
Silav û gulavên lêv qelişandine.
Omeros
