Merheba Farîn,
Li Diyarbekirê, li heman cafeya duh lê ne li heman maseyê rûniştime. Min xwest li heman maseya duh rûnim, ji ber ku prîz li ber hebû, lê ew mase ne vala bû, loma li bendê me ku ew rabin û ez biçim ji xwe re li wir rûnim. Gava meriv hînî cihekî dibe, veqetîna wî cihî gelekî zehmet e. Meseleya guherîna maseyeke li cafeyekê jî kêm zêde bi qasî wê zehmetiyê ye.
Hêvî dikim min di nameyan de qet behs nekiribe ku di dibistanê de ji ber şibandina nav, hevalan ji min re digot înek jî, îno jî hebû. Nasekî me hebû, çi cara min bidîta digot înankî ka nankî, her tim ecêbmayî dimam li ber vê gotinê, hezar salan bifikiriyama leqebekî ewqasî komîk û zîrekane nedihat bîra min. Li lîseyê wekî wergerandina hemû navên tirkî, hevalan navê min yê tirkî jî wergerandibûn kurdî û digotin "bawer". Hevalekî di dema zanîngehê de navê min kiribû Înanakî. Difikirim, herhal tenê navê Înanolo ye min li xwe kirî.
Min îro vîdeoya xwe ya ewil kişand, gelekî kêfxweş bûm. Axir ma montaj, lê ez jî ji montajê fam nakim. Ne ji mamostayê atolyayê bûya, min dê montaj bida kesekî din û navê wî li bin montajê binivîsiya lê mecbûr lazim e ez çêkim. Ka min ji hevalek alîkarî xwest, ger qebûl bike di dema çêkirinê de dê alîkariya min bike. Mamosta gotibû vîdeoyeke yekdeqeyî lê wer xuya ye dê ji deqeyekî zêdetir be. Ka ez binêrim, çi jê derdikeve.
Silavên şarj li ber kêm bûye.
Înanolo
