"Min roj e şev şev e şev şev her şev e şev e şev
Zêde ji şêv û rojan ev der şev e şev e şev"
Şêx Mihemed Kerbelayî
Min tu di halekî xirab de dîtî. Li ber qeraxa têkçûneke rûhî, têkçûneke derûnî yî. Di hişê te de çi heye çi nîne nizanim, lê wer dixuye ku tofanên ecêb li dar in tê de. Ez çima vê yekê dibêjim? Hevokên te yên ku li dû rêzbendiyeke rasterast bûn, xwar bûne, têk çûne. Kesên ku hevokên wan têk çûbin, ruhê wan jî têk çûye. Hevokên te yên xiloxwarî îşaretê bi vê têkçûnê dikin. Ez di vî halî de nikarim tiştekî ji te re binivîsim. Gotin di devê min de hişk dibin. Here, vê nexweşiyê ji xwe der ke, paşê em bikutin peyvan.
Lê ez meraq dikim: Çima em her tim li heftsaliya xwe vedigerin, çima kevirên heftokan ne heft lê pênc in, çima heft dêwên bira hene lê heft xwişkên min hene, çima Xwedê di heft rojan de dinyayê çêkir û di roja heftan de îstirhet kir, çima mala me li heft mîratan digere, çima em bi heft heştan dikevin, çima heft zarokên pîrê hene, Mîrza Mihemed çima diçe orta heft behran û çima heft caran qîrê li çermê heft dewaran dixe, çima heft rengên bûka baranê hene, çima di baranên heftê nîsanê de heft gamêş qir dibin? Biferme.
Înanolo
