Heyran Farîn,
Xwezka meriv karibe ji ber aciziya xwe her binivîse. Lê bawer bike di demên aciziyê de tew meriv naxwaze binivîse. Mesela îro aciziyeke pîs xwe li min girtibû û min ne dikarî û ne jî dixwest tiştekî binivîsim, bikim. Lê axir aciziyên me jî her wekî bextewariyên me demkî ne û em zêde xwe bi wan re nalebikînin.
Ger ji êşa çavan tiştekî xirabtir hebe, belkî ew jî êşa diranan be. Lê êşa diranan biçe jî êşa nedîtinê qet naçe. Ez bim li çavê xwe miqate be. Ez bi xwe jî qet li çavên xwe ne miqate me û tevî ku stendina min a berçavkê jî her û her wan belasebeb diwestînim. Bi min dijminê herî mezin ê çavan jî ev mîrata telefon û kompîtiran e. Ev demek e difikirim, gelo ji ber vê êşa çavan em ê telefonên smart biterikînin û vegerin wê dema Nokia 3310an. Mesela ez niha dixwazim dev ji bikaranîna telefona xwe ya smart berdim, lê nikarim, destê min jê nabe. Gelek caran jî ji acizî bi saetan wextê min tê de derbas dibe, boş beleheq û di ser de êşa çavan. Ê min gelek caran nikarim xwe kontrol bikim, ger kesek ne li ber serê min be û tiştekî din nebînim ku pê re meşxûl bikim.
Gelek caran bi tirs difikirim ku rojekê kor dibim. Niha ji bo çîroka nû pêşxwendinan dikim. Tê de korbûn heye. Du roman hene bi navê korbûnê, yek Körlük a José Saramago, a dî jî Körleşme ya Elias Canetti, min her du jî di du demên cuda de xwendin û kêfa min gelekî ji wan re hat. Yek derheqê bêçaretî û hovîtiya însanan a li hember korbûnê de, yek derheqê korbûna însanan a li hember rastiyan de. Cemîl Merîçê di temenekî ciwan de korbûyî jî dibêje yên kor paryayên hemû dewr û welatan e, û dibêje, yên kor ên li derveyî heyatê jî û edebiyatê jî. Ji bo ku em li derveyî heyatê jî û edebiyatê jî nemînin, berî cansaxiyê, çavsaxî...
Duhê ez bi hevalan re çûm Gêlê. Rojeke xweş bi gerê derbas bû. Di têketina bajêr de, polîsan em sekinandin ji bo kontrola nasnameyan. Tevî ku li her derê li wan rast têm lê nizanim li wir ji min re ecêb hatin. Em li nav bajêr negeriyan jixwe cihekî pir biçûk bû. Em çûn keleha wê û li ser berajê derketin tûreke tekneyê. Di dema xwe de hinan çend kûp zêr li wir dîtine û gelek zengîn bûne, kurikê li ser tekneyê ji me re digot. Bi gazin bûn, wan digo nahêlin em tekneyan bişuxulînin lê digot debara Gêlê bi xêra berajê ye û ger ne ji bajarê bûya kes jî dê nehata vî bajarî. Min çavdêriyeke baş kir li Gêlê û mekanekî rêzeçîrokeke Înanolo dê li vî bajarî derbas bibe, bi xêr. Piştî Gêlê em hatin Dağkapi Cigercisi. Yahû çiqas cihê xwe mezin kiriye bêbavan, berê ewqasî mezin nehatibû cihê wan ji min re.
Di nameya din de bîne bîra min, ez ê ceribandinekê bikim li ser nûçeya mirina te. Dema te bimîne xweş.
Înanolo
