2 Kasım 2016 Çarşamba

Serm-a Rojeva Germ

Înanolo,

Bi xwendina nameya te re serma kete qolincên min. Te kir ku ez jî bêriya wan şevên zivistanê bikim. Bes ez nola te nizanim xweş li hevdu bînim. Loma ez ê behsa wan şevên dirêj î ku niha bi ser hev dî di biranînên min de ne deqî
qeyek e jî nekim.

Sibat 2011, Sirûc

Li Sirûcê em di zivistanan de hîn jî sobê datînin. Birazi û xwarziyê min ên biçûk, ên ku xwe dîne nedîne di apartmanan de mezin bûne ku tên mala kalkê-pîrka xwe, li dor sobê çerx dibin, darin tên, arê di hundir hêsin de fehm nakin. Bi wan pir ecêb tê. De, em ne mêrên zemanê berê ne, jin jî ne jinên zemanê berê ne. Normal e ku ar jî ne arê berê be.

Dixwazim dewam bikim lê hişên xwe nikarim topî ser hev bikim Înano. Li hêlekê qeyûm hatiye Şaredariya Bajarê Mezin a Amedê, li hêlekê dewleta tirk tanq û topên xwe ber bi Sîlopyayê ve dikşîne. Divê ez siba daxuyaniyan bişopînim û nûçeyan hazir bikim. Dikim herim rakevim xewa min nê, dikim bixwînim çavên min sor bûne, dikim di Facebook-Twitter-Instagramê de doş bim tim eynî tişt û acizî. Di dest xwe de şaş bûme ez jî, nizanim çito bikim, baş e ku name hene lo.

Silav û gulavên diterpilin bêmane.

Omeros