Serhildan.. Nivîseke Mazlûm Doxan hebû, li ser tirkîfîkasyona zimanê medyaya kurdî.. Di wê nivîsê de Doxan digot ''serhildan şaş e, a rast divê desthildan be.'' Pênc şeş salên berê, piştî ku min ew nivîsa xwend ez jî ji vê peyva ''serhildan''ê sar bûm. Lê ev peyv êdî xelet-î meşhûr e, ji kê re bêjî ''serhildan ne lê desthildan'' wê bi te bikene. Piştî ewqas êş û azar, ewqas bedelên giran, ewqas talan û kuştin û wêranî rabî seba ''îrade''ya qoltixekê du qoltixan bixwazî milet derxînî derve jî wê milet te bikene, ne? Siyaseta me ya sereke çû xwe di erdê da, siyaseta din jî ji tiştekî re nabe. Çi ma di dest milet de, dewleta tirk? Milet ji wê re jî dibê na. Wekî din, dereke milet pê de here, kesekî xwe lê bigire nema. Loma milet ji hundir dernakeve. Bi qasî dişopînim û dibînim, kêf niha kêfa dewleta tirk e. Çi bigir dibê ''Temam, tu pişta min nagirî ne xem e, lê piştî terorîstan jî megre, ew jixwe besî min e!''
Xweziya min bi çavên te û xwendina te Înano. Wexta te heye, çi xweş ji xwe re tiştên wêjeyî mêjeyî dixwînî. Mîratê, min qirar da ku hiqûqê biqedînim. Her kitêbeke dersekê 600-700 rûpel in û îsal divê ez 15 dersan derbas bikim. Bi min pir giran tê, qafî min raneke yek ciyan, lê çi bikim, mecbûr..
De bira Mêrdin bişewite bikizire ku yekî mina te xwenda bê cîh û war maye li wan deran, çito îş e, çito reng e! Nagêhînimê nabim derman ji derdê te re lê nêteke min a Mêrdînê heye li hêlekê sekiniye. Bes tu jî zanî ku navenda nûçeyan Diyarbekir e. Ji sê paran du par ez niha ji ber karê xwe li vir im, ne kar bûya belkî min lêxista ez bihatama li Mêrdînê min xanî bigirtana. Di hiqûqê de dewam ne mecbûrî ye, ez ê tenê ji bo îmtihanan bihatama Diyarbekirê. Dibe ku dev ji karê xwe jî berdidim tew, sirf seba ku mektebê biqedînim. Nizanim, a wê çaxê ji min û te re Mêrdîn!
Meseleya sansur û otansurê.. Ku name girtî bin jî vekirî bin jî ez dikim eynî tiştî ji te re binivsînim. Ji min re ferq nake, çinku bi her awayî yek caran ez ji %100 nikarim xwe ji dest otansansurê xelas bikim, gava tenê ji xwe re dinivsînim jî. Herhal tu jî wisa yî. Herkes wisa ye, gelek tişt hene ku ne ji yekî din re, em hîn nikarin ji şexsî xwe re bêjin. Di rojnivîskan de min ew tişt baş ditiye. Yek jî hema bêje hemû tiştên nivîskî, bi îhtimala dê rojkê hin kes bixwînin tên nivîsandin. Albert Camus dibê ''Hemû nivîskar ji bo ku werin xwendin dinivsînin, yên ku dibêjin 'ji bo em werin xwendin em nanivsînin' pîroz bikin lê bawer nekin.'' Nizanim, min ji tirkî wergerand û te fehm kir.
Siba salvegera dilbidaxçûyina Şêrgele ye. Wek par îsal jî ez ê tenê herim silavekê lê bidim û çend deqîqeyan bimane-bêmane rûnim li ber serê cenabê wî. Tu zanî min pir jê hez dikir Înano; bi qasî helbestên wî ji şexsê wî, ji qeşengiya wî û ji kenê wî. Ecêb e ku niha tek kitêbeke wî li mala min tine. Yên ku wî îmzekiribûn jî, min hinek diyarî dan hinek firotin. Eger tu bêjî çi di bîra te de maye ji helbestên wî, ji ewqas kitêbên wî çi ye favoriya te; ez ê teqez bêjim helbesta ku Mehmet Atlı kiriye stran: Heyranooooo... Ev helbest-stran li gorî min çîrokeke pir û pir serkeftî ye, her carê mîna ku nû dibînim dixwînim.
 |
| Arjen Arî, 2011 - Diyarbekir |
Va fotografa min di taliya sala 2011an re li Kûçeya Hûnerê girtibû Înano. Min heta niha li derekê neweşandiye, ji te re diyarî dişînim.
Silav û gulavên mirin û ne ti tişt.
Omeros
