Înanolo,
Nameya te, di vê şeva ku Pêncşemê dibe ber Înê de surprîzeke xweş bû, ket maîla min. Jiber ku ez ji zû de ve ye neketime vî hesabî min mail û şîfre ji bîr kiribû. Şîfre barên giran yên vê serdemê ne, jibîrkirina wan îşê meriv pir çetin dike. Min li ser hev çend ceribandin, dawîya dawî ez ketimê axir.
Tu çûyî bi Parîsan ketî te name mame ji bîr kirin. Piştî şeş mehan hatîyî ji min re ji Bîsmilê dinivîsî ji acizîyê. Ê te kirî ji çendan yek e Înano, kîjan dîn û wîjdan qebûl dike vê yanî?
Çavên min zêde zêde diêşin van royan. Dixtor dermanên dilopî dane min, fayde nekir. Ez î mîyop bûme, go ya berçavk ya jî lazer. Nizanim, bo her duyan jî zû ye bi min. Ez dikim herim dixtorekî din. Ne dixwazim berçavkê bidim ber çavên xwe ne jî dixwazim lazerê li çavên xwe xînim.
Royên min di mabeyna Riha û Dîyarbekirê de derbaz dibin. Van royan jiber rewşa dê û bavê xwe pirtir li Rihayê dimînim. Di nêv re darim Dîyarbekir jî lê pir namînim. Ez çiqas hewil didim jî ez ne ê gerê me lo Înano. Kanim bi salan li cîyekî teng bêxem bijîm. Ne bajarên mezin li gorî min in, ne qelebelix, ne halehop, ne gurmegup.
Çîrokên te xweş in, hele dewam bike, ka çi jê derdikeve. Perxudres dixwaze bo her tiştî sponsorîyê bike, wê sponsorîya çîrokên Înanolo jî bike elbet, lê di talîyê re ku te dît min top avêtîye û blog girtîye û çem û çem çûme jî meke tîqetîq mekene hema. Zalim î, ji te tê.
Belkî jiber ku pîrbûna û kalbûna dê û bavê xwe ji nêz ve dişopînim, van royan zêde zêde li ser mirinê difikirim. Ne kal û pîr, lê wek ku fenomenekî me yî emirciwan dikê ji nişkê ve koç ke here.
Em dikin bêrîya van rojan bikin. Em dikin tune bin. Leqleqa qafî min e, çavên min pir diêşin, ji min heta vir.
Farîn
